Deponeer jouw wensverhaal

Heb jij zelf een wens die je wil delen? Wil jij kans maken om de verbeelding van een kunstenaar op jouw verhaal los te laten? Beantwoord onderstaande vragen in een e-mail naar verhaal@woensdagwensdag.be of schrijf ons een brief met jouw verhaal en contactgegevens: Woensdag Wensdag, Kwadeschuur 10, 3210 Lubbeek.

– Wat is je naam, je e-mailadres en telefoonnummer?
– Wie ben jij en wat is jouw wens?
– Welke kunstvormen spreken je aan? Iets met een beeld, met woorden, met muziek en/of iets tastbaars? Aan de hand van je keuze verbinden we wensverhaal aan een kunstenaar.
– Wat trekt je aan in dit project? (minstens 50 woorden)

Mijn broer en ik, Robin

Dag lezer,

Als mensen vragen of ik broers of zussen heb, dan zeg ik soms dat ik enig kind ben.
Ik heb een jongere broer, maar we hebben elkaar al meer dan vier jaar niet gezien of gesproken. Elke poging die ik onderneem om contact te zoeken, slaat hij af. Onze ouders zijn gescheiden toen we tieners waren en dat heeft een wig in onze familie gedreven. Ik ging bij mama wonen, hij besloot bij papa te blijven. Door die scheiding zijn er ook in onze band barsten gekomen die nooit zijn gelijmd.
Ik wens dat er een dag komt waarop mijn broer me opnieuw toelaat in zijn leven en we weer een band kunnen opbouwen. Mijn broer en ik.

Robin Thijs

Hoop op een medische doorbraak, Margot

Dag lezer

Margot is vijf, “et demi” voegt ze daar zelf meteen aan toe. Al voor haar geboorte stelden de dokters een afwijking aan haar hart vast. Wanneer ze straks zes kaarsjes uitblaast heeft ze al meer zware operaties achter de rug dan de rest van onze familie samen. Toch zie ik mijn kleindochter opgroeien met de ‘levensgoesting’ waar velen jaloers op zouden zijn. Haar gulle lach en ook haar heerlijke tegendraadsheid doen ons telkens inzien dat het leven zich ‘nu’ afspeelt en niet in onze dromen. Voor haar brand ik elke dag een kaarsje, opdat er gauw een medische doorbraak voor het perfect vervangen van hartkleppen komt.

Veel groeten,
Marc

Een onvervulde kinderwens, Katherine

Lieve lezer,

Al die tijd droomde ik van een gezin waarin ik moederkloek kon spelen, met twee of drie kuikens die hun eigen verhaal schreven. Verhalen waarin ik figurant was en zij alwetende verteller. Vijf jaar lang sleepten wij takjes aan en herschikten wij de dons van ons nest. Dat klinkt heerlijk zacht, maar dat was het niet. In de realiteit ging het over spuiten en pillen, hormonen en pijnstillers. Toen we na veel vruchtbaarheidsbehandelingen moesten besluiten dat een goed gevuld nest niet aan ons besteed was, restten ons enkel gelatenheid en verdriet… tot Woensdag Wensdag me in contact bracht met fotografe Els Van Bosbeke. De avond waarop ik mijn familie en vrienden uitnodigde om samen aan een goedgevulde tafel ons kinderwensverhaal af te sluiten was zij er ook bij. Zij luisterde, keek en zag wat niemand anders zag. Ze spotte een nichtje aan het vuur en sloop weg van de tafel. Ze schoot. Ze raakte. Mijn vurige wens met de kracht van een stier, de kinderlijke zorgeloosheid, het verbeten lachje om de mond, de warmte en de herinnering aan de avond… alles zit in dit ene beeld dat ik nooit zelf had kunnen maken. Dit beeld kan ik koesteren als een mooi einde van een verschrikkelijk lelijk hoofdstuk in mijn leven. Eindeloze dankbaarheid voor dit initiatief!

Veel liefs,

Katherine Dhaenen